1 października Miasto Poznań i Uniwersytet Adama Mickiewicza podpisały umowę (list intencyjny) o powołaniu Regionalnego Obserwatorium Kultury.
Nas w Regionalnym Obserwatorium Kultury interesować będzie to, jak są one [tj. instytucje kultury; przyp. aut.] zarządzane, jak wykorzystują środki i jak realizują politykę kulturalną, a także co zrobić, by uczestnictwo poznaniaków w kulturze przybrało pełniejszy wymiar – przedstawiał zadania ROK-u Jacek Sójka. Powołane centrum ma być swoistym think-tankiem dla Urzędu Miasta. Mający działać w nim naukowcy prowadzili już wcześniej podobny projekt „Polityka kulturalna” w Instytucie Kulturoznawstwa UAM.
(źródło cytatu: blubry.pl)
Podstawowy zespół ROK-u, obok prof. Jacka Sójki, będą stanowić Marcin Poprawski i Przemysław Kieliszewski (byli pomysłodawcami przedsięwzięcia pod nazwą Samorządowe Obserwatorium Kultury, w ramach którego odbyły się między innymi dwie konferencje na temat sytuacji instytucji kultury w Polsce). ROK będzie więc kontynuacją ich poprzednich działań.
Większość informacji prasowych o powstaniu ROK-u w Poznaniu zawiera błędną informację o tym, że jest to pierwsza tego typu instytucja w Polsce. Obok MIK-u (Małopolskie Obserwatorium Kultury) podobne programy zostały uruchomione w Regionalnym Ośrodku Kultury w Katowicach oraz w Instytucji Kultury Szczecin 2016.
tel. +48 (012) 422 18 84 w. 21
Badania i analizy Ukończył etnologię oraz europeistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz studia podyplomowe w zakresie ekonomii społecznej na Uniwersytecie Ekonomicznym. Od 2008 roku jest pracownikiem Małopolskiego Instytutu Kultury, w którym koordynuje program Małopolskie Obserwatorium Kultury. Jest przewodnikiem beskidzkim i członkiem Studenckiego Koła Przewodników Górskich w Krakowie.
Formularz kontaktowy
Miło nam zobaczyć informacje o naszych narodzinach na stronie MIKu, dziękujemy i serdecznie pozdrawiamy z Poznania cały krakowski zespół badaczy kultury!
Prasa lokalna dość niezręcznie napisała o nas, jakbyśmy działali w Polsce na terenie dotąd nie zamieszkałym. Oczywiście nie jest to obraz prawdziwy. Nie jest też przejawem megalomanii:) Dostrzegamy działalność innych, także tych przypomnianych w tekście, obserwatoriów kultury w Polsce i cieszymy się tą różnorodnością. Naszym polem do odczuwania jakiejś pionierskiej satysfakcji może być jedynie fakt, że taki organizm jak obserwatorium kultury mógł powstać w strukturze uniwersytetu jako pomost łączący świat akademii ze światem praktyków i osób decydujących o kierunku działań na polu szeroko pojętych polityk kulturalnych. Bardzo cieszy, że wiele osób i podmiotów, podobnie jak my odczuwa dobry klimat i sprzyjającą atmosferę do powstawania nowych miejsc, w których prowadzony będzie monitoring wielu zjawisk z zakresu kultury i polityk kulturalnych, a także nowa przestrzeń do realizacji projektów badawczych, które będą „bliżej praktyki”.